Terapia czaszkowo-krzyżowa to niezwykle delikatny sposób przywracania naturalnych sił samo-uzdrawiania organizmu. Poprzez zastosowanie konkretnych układów terapeutycznych stosowanych również i w innych podejściach osteopatycznych, terapeuta w czasie zabiegu, dotyka ciała pacjenta w różnych miejscach: na czaszce, klatce piersiowej, kości krzyżowej, stopach, delikatnym dotykiem (nie więcej niż 5-cio gramowym), który pozwala na rozluźnienie tkanek miękkich i kostnych w obrębie układu czaszkowo-krzyżowego (zespołu membranowego opony twardej mózgu i rdzenia kręgowego i przyczepionych do niej struktur kostnych: czaszki, kręgosłupa szyjnego i kości krzyżowej). Duża część technik TCK skierowana jest na przywrócenie naturalnego, wzajemnego ruchu kości czaszki i elastyczności membran otaczających mózgowie. Terapia może być również stosowana lokalnie np. wokół stawu kolanowego, stopy lub szczęki. W ten sposób zabieg kranialny uwalnia różne ograniczenia i dysfunkcje w ciele i przywraca ruchomość, dając odczucie rozluźnienia i dobre samopoczucie. Pacjent po zabiegu jest wypoczęty, zaś w przypadku gdy następuje rozwiązanie traumatycznego przeżycia, terapii mogą towarzyszyć mimowolne ruchy ciała, drgania, zmiany rytmu oddechowego , reakcje emocjonalne typu śmiech, płacz.
Terapia ta dała się poznać na świecie jako doskonałe narzędzie do pracy z pacjentami w przypadku: bólu, obrzęków i schorzeń: [lists style=”style4″]
- narządu ruchu: zmian zwyrodnieniowych i pourazowych
- układu nerwowego: migreny, przemęczenie, nadpobudliwość, padaczka, depresja, nerwice, zaburzenia snu, stany po śpiączce mózgowej, udary
- układu hormonalnego: zaburzenia miesiączkowania, niektóre rodzaje niepłodności ,cukrzyca
- układu trawiennego: bóle czynnościowe, zaparcia, biegunki, kolki
- układu odpornościowego
- traumy okołoporodowej dziecka i matki, stanów wymagających manipulacji w obrębie kości czaszki (np .interwencja stomatologiczna, chirurgiczna)
- schorzenia u dzieci –MPDZ, ADHD, autyzm, wcześniactwo,
[/lists] Przeciwwskazaniem będą: – ostre stany wymagające natychmiastowej interwencji lekarskiej – świeże urazy przebiegające z krwotokiem – aktywne fazy schorzeń psychicznych – pierwsze trzy miesiące ciąży, zagrożenie poronienia Rozpoczęty podczas terapii proces równoważenia w ciele pacjenta nie kończy się w chwili zakończenia zabiegu, ale ma trwający ok 48 h czas dostrajania się organizmu do nowego poziomu równowagi. Dlatego zaleca się prowadzenie terapii nie częściej niż co dwa-trzy dni, (48 godzin).
