[ad_1]
KOŚĆ POTYLICZNA

To co wyróżnia kość potyliczną to dość spory owalny otwór. Ten największy otwór w obrębie czaszki został nazwany OTWOREM WIELKIM. Otoczony czterema częściami kości potylicznej (dwie części boczne, część podstawną oraz łuskę potyliczną) łączy jamę czaszki z kanałem kręgowym. Najważniejsze struktury przechodzące przez ten otwór to m.in. rdzeń kręgowy, opony pokrywające mózgowie.
Na częściach bocznych kości potylicznej znajdują się KŁYKCIE POTYLICZNE, które łączą czaszkę z kręgosłupem.
Otwór wielki, kłykcie potyliczne są szczególnie podatne na skręcenia, zaburzenia i kompresję w wyniku trudnego i długiego porodu jak rownież wszelkich urazów głowy. Z kolei łuska potyliczna chroni płat potyliczny gdzie znajduje się kora wzrokowa. Między kością potyliczną a częścią skalistą kości skroniowej leży duży OTWÓR SZYJNY, przez który biegnie żyła szyjna wew i nerwy czaszkowe: IX-XI. A część podstawna potylicy łączy z trzonem kości klinowej połączenie o wdzięcznej nazwie : CHRZĄSTKOZROST KLINOWO-POTYLICZNY.

Jako, że w tym tygodniu była rocznica urodzin doktora Andrew Taylor Still’a, przytoczę historię z jego życia, związaną m.in z potylicą. PROSZĘ NIE ROBIĆ TEGO W DOMU

„Dr Still, twórca osteopatii, urodził się w 1928 r. Jako jedno spośród dziewięciorga dzieci. Jego ojciec był lekarzem i pastorem metodystycznym. Pewnego dnia, gdy młody Andrew miał 10 lat i cierpiał z powodu silnego, migrenowego bólu głowy, zawiesił pętlę z liny tak, że zawisła ona około 20 cm nad ziemią, i wyłożył ją kocem. Oparł następnie głowę wzdłuż krawędzi kości potylicznej na pętli i zasnął. Kiedy się obudził, zarówno ból głowy, jak i nudności zniknęły. Mały Andrew powtarzał ten rodzaj samoleczenie za każdym razem kiedy zbliżał się ból głowy. Wiele lat póżniej uświadomił sobie, że zastosował wówczas trakcję nerwów potylicznych i rodzaj kompresji ischemicznej, oddziałując przy tym na przepływ krwi. Po latach Still uznał to za pierwszą na świecie terapię osteopatyczną.”

Na podstawie „Powięź bez tajemnic” D. Lesondak’a

KOŚĆ POTYLICZNA

To co wyróżnia kość potyliczną to dość spory owalny otwór. Ten największy otwór w obrębie czaszki został nazwany OTWOREM WIELKIM. Otoczony czterema częściami kości potylicznej (dwie części boczne, część podstawną oraz łuskę potyliczną) łączy jamę czaszki z kanałem kręgowym. Najważniejsze struktury przechodzące przez ten otwór to m.in. rdzeń kręgowy, opony pokrywające mózgowie.
Na częściach bocznych kości potylicznej znajdują się KŁYKCIE POTYLICZNE, które łączą czaszkę z kręgosłupem.
Otwór wielki, kłykcie potyliczne są szczególnie podatne na skręcenia, zaburzenia i kompresję w wyniku trudnego i długiego porodu jak rownież wszelkich urazów głowy. Z kolei łuska potyliczna chroni płat potyliczny gdzie znajduje się kora wzrokowa. Między kością potyliczną a częścią skalistą kości skroniowej leży duży OTWÓR SZYJNY, przez który biegnie żyła szyjna wew i nerwy czaszkowe: IX-XI. A część podstawna potylicy łączy z trzonem kości klinowej połączenie o wdzięcznej nazwie : CHRZĄSTKOZROST KLINOWO-POTYLICZNY.

Jako, że w tym tygodniu była rocznica urodzin doktora Andrew Taylor Still’a, przytoczę historię z jego życia, związaną m.in z potylicą. PROSZĘ NIE ROBIĆ TEGO W DOMU

„Dr Still, twórca osteopatii, urodził się w 1928 r. Jako jedno spośród dziewięciorga dzieci. Jego ojciec był lekarzem i pastorem metodystycznym. Pewnego dnia, gdy młody Andrew miał 10 lat i cierpiał z powodu silnego, migrenowego bólu głowy, zawiesił pętlę z liny tak, że zawisła ona około 20 cm nad ziemią, i wyłożył ją kocem. Oparł następnie głowę wzdłuż krawędzi kości potylicznej na pętli i zasnął. Kiedy się obudził, zarówno ból głowy, jak i nudności zniknęły. Mały Andrew powtarzał ten rodzaj samoleczenie za każdym razem kiedy zbliżał się ból głowy. Wiele lat póżniej uświadomił sobie, że zastosował wówczas trakcję nerwów potylicznych i rodzaj kompresji ischemicznej, oddziałując przy tym na przepływ krwi. Po latach Still uznał to za pierwszą na świecie terapię osteopatyczną.”

Na podstawie „Powięź bez tajemnic” D. Lesondak’a
[ad_2]

źródło