Blog – Aktualności

[ad_1] Układ limfatyczny, infekcje i osteopatia: perspektywa historyczna – STILL ACADEMY OF OSTEOPATHY Układ limfatyczny, infekcje i osteopatia: perspektywa historyczna.   Poza historyczną analizą w poniższym artykule znajduje się duża ilość nazwisk lekarzy, którzy przyczynili się do naszego dzisiejszego zrozumienia układu limfatycznego. Mimo, że dla samej praktyki osteopatycznej nie maj… [ad_2] źródło

[ad_1] Czym jest i do czego służy kompresja komory czwartej cz.1 – STILL ACADEMY OF OSTEOPATHY „Jeśli nie wiesz, co jeszcze zrobić, ściśnij czwartą komorę. Fizjologiczne skutki kompresji są i idą bardzo daleko.” (W.G. Sutherland) „Dr Sutherland często powtarzał, że nikt nie jest zbyt chory na kompresje czwartej komory, a jeśli nie wiesz, co jeszcze zrobić, wybierz tę metod… [ad_2] źródło

[ad_1] Cranio-Sacral Therapy enhances the body’s natural healing ability and restores health and integration of body, mind and spirit. It can enhance health in any circumstances – from new born babies to the elderly, from birth patterns, injury, illness, severe trauma, and all the many stresses and strains of life, both physical and emotional, often resolving issues that are not helped by other means. It is a profoundly transformative process. Have you experienced Cranio-Sacral Therapy? #mindandbodywellness #craniosacraltherapy Cranio-Sacral Therapy enhances the body’s natural healing ability and restores health and integration of body, mind and spirit. It can enhance health in any circumstances – from new born babies to the elderly, from birth patterns, injury, illness, severe trauma, and all the many stresses and strains of life, both physical and emotional, often resolving issues that are not helped by other means. It is a profoundly transformative process. Have you experienced Cranio-Sacral Therapy? #mindandbodywellness #craniosacraltherapy [ad_2] źródło

[ad_1] Trauma porodu – STILL ACADEMY OF OSTEOPATHY Natura i przebieg Twojego porodu może być jednym z najważniejszych czynników decydujących o Twojej całej przyszłości – czy na lepsze, czy na gorsze, czy jako wpływ pozytywny albo negatywny – wydarzenia z momentu porodu wpływają nie tylko twoje niemowlęctwo lub dzieciństwo, ale istot… [ad_2] źródło

[ad_1] The bony vertebral column, lined with dura, arachnoid and pia mater contains and protects the vital spinal cord. It allows the passage of the spinal nerves, emanating from the spinal cord and penetrating the membranes to pass out through the intervertebral foramina to supply the organs, muscles, glands and other peripheral structures throughout the body. The flow of vitality runs through this vital core from sacrum to cranium and cranium to sacrum, thereby enabling the flow of vitality to all parts of the system. Ensuring a healthy, balanced, freely mobile, well-integrated spine is fundamental to health. #craniosacraltherapy #anatomy #lifeforce The bony vertebral column, lined with dura, arachnoid and pia mater contains and protects the vital spinal cord. It allows the passage of the spinal nerves, emanating from the spinal cord and penetrating the membranes to pass out through the intervertebral foramina to supply the organs, muscles, glands and other peripheral structures throughout the body. The flow of vitality runs through this vital core from sacrum to cranium and cranium to sacrum, thereby enabling the flow of vitality to all parts of the system. Ensuring a healthy, balanced, freely mobile, well-integrated spine is fundamental to health. #craniosacraltherapy #anatomy #lifeforce [ad_2] źródło

[ad_1] Terapia Czaszkowo-Krzyżowa Anna Wysocka updated their cover photo. [ad_2] źródło

[ad_1] The pineal gland is approximately the size of a pea, but in the shape of a pine-cone, it is located in the pineal recess, deep in the centre of the brain. Its function is still unclear but it appears to have a regulatory effect on the whole endocrine system. It produces the hormone melantonin which induces sleepiness. It is secreted during darkness, sleep and deep relaxation and consequently the pineal gland appears to be involved with sleep-wake mechanisms, insomnia and the effect of jet-lag. Cranio-Sacral therapists dealing with a patient who has sleep issues for example, may place their intention and awareness on the pineal gland to release any restrictions felt in the gland or surrounding areas. Much has been written about the pineal gland as the “third eye” for many reasons, including its location deep in the brain and its connection to light. Many have suggested that it serves as a metaphysical connection between the physical and spiritual worlds. The pineal gland is approximately the size of a pea, but in the shape of a pine-cone, it is located in the pineal recess, deep in the centre of the brain. Its function is still unclear but it appears to have a regulatory effect on the whole endocrine system. It produces the hormone melantonin which induces sleepiness. It is secreted during darkness, sleep and deep relaxation and consequently the pineal gland appears to be involved with sleep-wake mechanisms, insomnia and the effect of jet-lag. Cranio-Sacral therapists dealing with a patient who has sleep issues for example, may place their intention and awareness on the pineal gland to release any restrictions felt in the gland or surrounding areas. Much has been written about the pineal gland as the “third eye” for many reasons, including its location deep in the brain and its connection to light. Many have suggested that it serves as a metaphysical connection between the physical and spiritual worlds. [ad_2] źródło

[ad_1] Great image of the circulatory system and peripheral nervous system from www.anatomynext.com Anatomically the nervous system can be divided into two parts, the central nervous system (CNS) and the peripheral nervous system (PNS). The CNS consists of the brain, brainstem and spinal cord. The Peripheral Nervous System consists of peripheral nerves passing out from the central nervous system to other parts of the body (the periphery). It is further divided into the cranial nerves – which arise within the cranium and spinal nerves which arise from the spinal cord. Great image of the circulatory system and peripheral nervous system from www.anatomynext.com Anatomically the nervous system can be divided into two parts, the central nervous system (CNS) and the peripheral nervous system (PNS). The CNS consists of the brain, brainstem and spinal cord. The Peripheral Nervous System consists of peripheral nerves passing out from the central nervous system to other parts of the body (the periphery). It is further divided into the cranial nerves – which arise within the cranium and spinal nerves which arise from the spinal cord. [ad_2] źródło

[ad_1] O TAŚMIE KARKOWEJ. Dlaczego tak trudno puścić głowę? Cz. I Każde napięcie, jakie powstaje w naszym ciele ma swoją historię, a co ważniejsze POWÓD, dla którego powstało. Zwykle funkcją powstałych taśm była ochrona i zapewnienie przetrwania w przeciążeniowych sytuacjach, kiedy SIŁA UCZUĆ, była większa niż możliwość POMIESZCZANIA. I to właśnie jest głównym zadaniem segmentu karkowego: oddzielić głowę od emocji napływających z ciała. Najskuteczniejszą formą obrony na poziomie somatycznym w czasach, gdy nie mieliśmy wpływu na otoczenie, ani nie posiadaliśmy jeszcze wykształconych odpowiednich regulacji było ODCIĘCIE. Taśma karkowa separując głowę od reszty ciała, skutecznie ograniczała ryzyko zalania uczuciami. Dziś aktywnie działający segment w podobny sposób nie pozwala na przepływ uczuć, ani tych z serca, ani z miednicy, ani tych w kontakcie z drugą osobą, czyniąc nas uboższymi. W ten sposób stajemy się więźniami własnej głowy, która przy pomocy taśmy karkowej świetnie kontroluje i zabezpiecza napływ emocji. Niestety nie pozwala również na chwilę puszczenia, wymuszając stale stan GOTOWOŚCI. Marzena Barszcz Psychoterapeutka w Analizie Bioenergetycznej. Więcej znajdziecie Państwo w książce „Psychoterapia przez ciało”: https://www.instytutanalizybioenergetycznej.com/produkt/psychoterapia-przez-cialo/ O TAŚMIE KARKOWEJ. Dlaczego tak trudno puścić głowę? Cz. I Każde napięcie, jakie powstaje w naszym ciele ma swoją historię, a co ważniejsze POWÓD, dla którego powstało. Zwykle funkcją powstałych taśm była ochrona i zapewnienie przetrwania w przeciążeniowych sytuacjach, kiedy SIŁA UCZUĆ, była większa niż możliwość POMIESZCZANIA. I to właśnie jest głównym zadaniem segmentu karkowego: oddzielić głowę od emocji napływających z ciała. Najskuteczniejszą formą obrony na poziomie somatycznym w czasach, gdy nie mieliśmy wpływu na otoczenie, ani nie posiadaliśmy jeszcze wykształconych odpowiednich regulacji było ODCIĘCIE. Taśma karkowa separując głowę od reszty ciała, skutecznie ograniczała ryzyko zalania uczuciami. Dziś aktywnie działający segment w podobny sposób nie pozwala na przepływ uczuć, ani tych z serca, ani z miednicy, ani tych w kontakcie z drugą osobą, czyniąc nas uboższymi. W ten sposób stajemy się więźniami własnej głowy, która przy pomocy taśmy karkowej świetnie kontroluje i zabezpiecza napływ emocji. Niestety nie pozwala również na chwilę puszczenia, wymuszając stale stan GOTOWOŚCI. Marzena Barszcz Psychoterapeutka w Analizie Bioenergetycznej. Więcej znajdziecie Państwo w książce „Psychoterapia przez ciało”: https://www.instytutanalizybioenergetycznej.com/produkt/psychoterapia-przez-cialo/ [ad_2] źródło

[ad_1] https://globalna.info/2020/03/13/czestotliwosci-solfeggio-741-hz-leczaca-wirusy-bakterie-i-grzyby/ 432 is a multiple of 108 (108 x 4 = 432). Since 432 is based on 108, an anointed number, and since the biology of our existence is defined by the pure cascading rations of the Fibonacci Sequence. It gives credence to the fact that 432 cycles per second does speak directly to our cells. Jain 108 Image: The Musical Spiral of Frequency, Color, and Light Photo by Shen Hui Zhang – Spirit Light Arc [ad_2] źródło

[ad_1] W dłoniach❤Katherine Ukleja😍. THE BELLY – MOTION AND EMOTION (BRZUCH – RUCH I EMOCJE). Biodynamiczne podejście do narządów jamy brzusznej oraz mnogości ich funkcji. Czterodniowe szkolenie z osteopatą Katherine Ukleja DO RCST BCST – wpływową i cenioną na całym świecie wykładowczynią wśród terapeutów czaszkowo-krzyżowych. “Bez względu na to, czy nasi pacjenci mają zaburzenia trawienia, czy trudności emocjonalne, brzuch zasługuje na szczególną uwagę. Trzewny system nerwowy – masywna sieć nerwów w ścianach przewodu pokarmowego – funkcjonuje jako ewolucyjnie starszy „mózg” i stale komunikuje się z „nowym” mózgiem w głowie. W ten sposób jelita są kluczowe dla naszych reakcji emocjonalnych oraz naszych „przeczuć”, które stanowią podstawę naszego podejmowania decyzji, naszych relacji, naszych nastrojów i cech osobowości. Są one również głównym czynnikiem wpływającym na globalny społeczny układ nerwowy.” info@still-learning-osteo.com [ad_2] źródło

[ad_1] [fb_vid id=”655695005242285″]Transform your life with Cranio-Sacral Therapy!💫 www.ccst.co.uk [ad_2] źródło

[ad_1] ZASIANE ZIARNO DEPRESJI Jest taki wykład Lowena pt. „Wola życia i pragnienie śmierci”, opisujący zamianę zachodzącą między PRAGNIENIEM ŻYCIA, wolą życia i PRAGNIENIEM ŚMIERCI. Zjawisko to choć powszechne i generujące wiele cierpienia, niekoniecznie jest rozpoznawalne. Dla mnie stało się ono punktem wyjścia w zrozumieniu powracających cykli: DZIAŁANIA, WYCZERPYWANIA się i ponownego REANIMOWANIA. Dziś tę matrycę zachowań widzę jako jedno z ziaren stanu depresyjnego zasianego dawno temu. Powoli kiełkując, na dobre zapuściło korzenie w naszych ciałach, stopniowo wysysając z nich życie. Określenie „silna wola” jest w zasadzie komplementem cechującym ludzi sprawczych, zorganizowanych, którzy wiedzą, jak działać, a co więcej – działają. Mówiąc, że ktoś ma silną wolę życia, wyrażamy podziw dla determinacji, zaangażowania, a często też poświęcenia, jakie jest w stanie włożyć, by żyć, przeżyć i sięgać po przyjemność. To niezbędna cecha czy umiejętność, którą dobrze mieć w zasięgu na trudne czasy. Na szczęście życie nie wymaga od nas ciągłego bycia w stanie gotowości, w którym musimy stale walczyć o przetrwanie. Wymaga tego od nas trauma. Życie płynie swoim rytmem i tylko okresowo konieczna jest mobilizacja energii, by przetrwać czy coś przekroczyć. Jednak dla części z nas pragnienie życia stało się niedostępne i zamienione w walkę o przetrwanie. Utraciliśmy w związku z tym lekkość, spontaniczność i oparcie w czymś tak podstawowym i naturalnym, jak witalność. Kiedy tracimy połączenie z własną ŻYWOTNOŚCIĄ, zapominamy, że jest ona częścią każdego z nas i walcząc o nią, właśnie ją wyczerpujemy. Jednak coś każe nam walczyć. Coś sprawiło, że zwątpiliśmy w siłę własnego pragnienia życia i potrzebujemy coraz bardziej wzmacniać wolę życia. Przychodzą takie chwile łączności ze sobą, kiedy odwaga i szczerość są z nami. A wtedy możemy rozejrzeć się wewnątrz siebie i dostrzec, jak wola życia wzrasta z zepchniętego pragnienia śmierci. Domagając się uwagi, dzień po dniu rozrasta się w nas, wyczerpując naszą witalność. Pragnienie śmierci, które mam na myśli, jest czymś doświadczanym na poziomie komórkowym. Nie chodzi mi tu ani o popęd śmierci, ani myśli samobójcze. Opisuję odpowiedź na zdarzenie traumatyczne, po którym wyczerpane dziecko uznaje, że jedynym rozwiązaniem na przetrwanie bólu czy cierpienia jest wycofanie żywotności. Robimy to na różne sposoby w zależności od wieku, siły bodźca, cech osobniczych. Kierunek jest jeden – SPŁYCIĆ ODDECH, SPOWOLNIĆ METABOLIZM, OGRANICZYĆ RUCHOMOŚĆ, WYCOFAĆ CZUCIE po to, by zamrzeć w stanie, który pozwoli przetrwać. To fizyczne obumieranie jest odpowiedzią na psychiczne cierpienie i cielesne wyczerpanie. Lowen jako przykład podaje najczęstsze przekroczenie obecne w czasach, w których żył – odkładanie dziecka do łóżeczka, pozostawianie go samego w płaczu i krzyku do czasu, kiedy się uspokoi i zaśnie. Szczęśliwie dziś wiemy, jak bardzo takie działanie jest uszkadzające i że pozostawianie w łóżeczku zapłakanego maluszka nie nauczy go samodzielności ani nie wzmocni płuc czy strun głosowych. Do 5.−6. miesiąca życia niemowlę nie wie, że matka i ono to dwie różne osoby. Kiedy matka odmawia kojenia (sama jej obecność jest kojąca), dziecko przeżywa to jako rozpad świata. Nie myśli o tym, jak zmanipulować, by dostać, chce po prostu przywrócić swojemu światu bezpieczną stabilność. A do tego potrzebny jest ten drugi, choć maluch jeszcze nie rozumie, że ten drugi jest oddzielny od niego. Co dzieje się, kiedy dziecko jest zostawione samemu sobie i nikt nie reaguje na sygnały, jakie daje? Będzie płakać, protestować całym sobą, nawoływać, w efekcie wyczerpie się nadmiernie, jego zasoby energetyczne zmaleją i zaśnie. Tak właśnie rodzi się wzorzec: POTRZEBUJĘ – NIKT NIE ODPOWIADA – JESZCZE INTENSYWNIEJ BĘDĘ PRÓBOWAĆ – NIKOGO NIE MA – JUŻ NIE MAM SIŁY – JUŻ NIE MA SENSU – ZASYPIAM. W samotności, w stanie wyczerpania, snem, który staje się sposobem na samokojenie i zaczyna być łączony z ratunkiem, a nie odpoczynkiem. Kiedy opiekunowie trenują swoje dziecko do samokojenia, oczywiście wygrają. Duch zostanie złamany, żywotność nadwyrężona, potrzeby zaprzeczone, a stan wyczerpania w samotności będzie za każdym razem momentem, kiedy coś w dziecku obumiera, osłabiając pragnienie życia na rzecz woli życia, która ma zaprzeczyć doświadczeniu obumierania. DOROSŁY WYCZERPUJĄCY SIĘ Część z nas czuje, że żyje tylko, gdy działa, nieświadomie podlegając głównemu mechanizmowi obronnemu: woli życia. Kult „robienia” jest najbardziej powszechnym sposobem, by nie czuć, odciąć się od siebie, zapełnić pustkę, zatracić się w kolejnych zadaniach. Kiedy zamiast czuć, musisz robić, kiedy możesz się zatrzymać, a boisz się tego, kiedy zamęczenie jest lepsze niż odpoczynek, to wola przejęła kontrolę. Oczywiście po to, by – jak każda inna strategia obronna – chronić. Zmaganie z życiem stało się naturalne. Kiedy rozbudowujemy wolę życia, trwamy pomiędzy robieniem, wyczerpywaniem się i ponowną próbą ożywiania po to tylko, by znowu móc działać. Cykle MOBILIZACJI i WYCZERPYWANIA się, których długo nie chcemy widzieć, z czasem są coraz trudniejsze do zaprzeczenia. Każde podjęte działanie, by nie czuć lub coś wyprzeć. Każde przekroczenie granicy zmęczenia. Każda ponowna próba reanimacji wyczerpanego organizmu – sumują się, by doprowadzić do momentu, w którym również wola życia przestanie działać i nie będziemy w stanie ożywić się ponownie. Pojawi się LĘK, do głosu dojdzie długo spychana ROZPACZ, a zaraz za nią pragnienie śmierci. Bo to właśnie silnie rozbudowana wola życia miała mu ZAPRZECZAĆ i trzymać je w ryzach. Funkcjonujemy w taki sposób od tak dawna, że nie zadajemy sobie pytań o sens czy koszty. Z czasem to OBJAWY wymuszają na nas zatrzymanie. Z czasem nieśmiało przedziera się do nas świadomość znajomości miejsca, w którym jesteśmy i odtwarzania schematu wyczerpywania siebie w aktualnym życiu. Spychane pragnienie śmierci nie znika. Wyczerpując swoją żywotność w kolejnych aktach działania nie osłabimy go. Zaczynamy złościć się na ciało, że zawodzi, że nie wytrzymuje narzuconych wymagań. Za wszelką cenę staramy się je wzmocnić, uczynić bardziej niezawodnym i wydolnym. Ale zmęczenie narasta. Z lękiem obserwujemy, że coraz trudniej jest nam ponownie wzbudzić się i działać. Powoli dociera do nas, że to, jak się traktowaliśmy, było niszczące, że cena jest dotkliwa, a przede wszystkim, że włożony trud nie przyniósł oczekiwanego efektu. Bo CHWYTANIE się ŻYCIA nie czyni go bardziej dla nas dostępnym. I kiedy dzisiejsze wyczerpanie łączy się z dawno zasianym wzorcem przetrwania przez zamieranie, dotykamy momentu, w którym czujemy, jak bardzo nie mamy siły żyć. Przychodzi do nas myśl: JAK TO SIĘ STAŁO?! Przecież tak dobrze mi szło! Nasza dobra przyjaciółka, latami niezawodna wola życia okazuje się niewystarczająca. JAK SOBIE POMÓC? By zadbać o chorego człowieka, trzeba po prostu pozwolić mu ODPOCZĄĆ, co w dużej mierze oznacza ZATRZYMAĆ SIĘ. Niestety niepokój, jaki może wywołać myśl o ograniczeniu działań, nadających sens i rytm życia, skutecznie zintensyfikuje obrony, wpychając w kolejny cykl zadań. To, co jest konieczne do rozpoczęcia procesu zdrowienia, jest równocześnie bardzo zagrażające. Doprowadza często do sytuacji, kiedy dopiero bardzo ciężki stan psychofizyczny staje się wystarczającym powodem, by jakkolwiek uznać swoją kondycję i się zatrzymać. Nadchodzi trudny czas oglądania zniszczeń i poniesionych kosztów. Pierwszym wyzwaniem jest DOSTRZEŻENIE własnej reakcji na zatrzymanie się z wyczerpania. Tego, że wprawdzie planuję w jego wyniku odpocząć, ale tylko na tyle, by móc znów zacząć działać. Drugim wyzwaniem jest UCHYLENIE się przed działaniem w odpowiedzi na tę samoobserwację. A trzecim – UZNANIE swoje- go stanu wyczerpania i usłyszenie swoich najskrytszych poczuć i myśli: JAK BARDZO JUŻ NIE MAM SIŁY WALCZYĆ O ŻYCIE, JAK BARDZO JESTEM ROZCZAROWANY, PATRZĄC NA SKUTKI, JAK BARDZO ZDEGRADOWAŁEM SWOJE POTRZEBY, JAK WIELE NIOSĘ CIERPIENIA W SOBIE. Dopuszczenie takich myśli przyniesie też falę obaw i lęków np. nie mogę tego czuć, gdybym poczuł, jak bardzo jestem zmęczona(y), nigdy bym już się nie podniósł(a) albo kiedy przestanę robić, rozpadnę się. Dlatego lepiej, by zatrzymywanie się było procesem, o ile choroba nie „każe” inaczej. Krok po kroku sprawdzamy, które aktywności WSPIERAJĄ moją energię życiową, a które mają wypełniać czy zagłuszać uczucia. Oczywiście na początku to nie jest jasne, dlatego równocześnie rozpoczynamy pracę nad przywracaniem łączności z ciałem i możliwościami znalezienia oparcia w nim. To konieczny etap, by przejść do otwierania się na własną żywotność, czerpania z kontaktu ze sobą, a nie z działania. Na tym etapie na tyle na ile ożywiamy ciało, na tyle pracujemy nad uziemieniem, które da dostęp do klarownego poczucia rzeczywistości wewnętrznej: CO JEST DLA MNIE DOBRE? Co jest moją potrzebą? Kiedy jestem przy życiu? Uziemienie pozwoli oddawać ciężar do ziemi i stopniowo czuć w niej oparcie. Noszony stan GOTOWOŚCI będzie mógł być okresowo zwalniany z aktywności, czyli będziemy mogli wychodzić ze STANU PRZETRWANIA na rzecz ŻYCIA. Przyjdzie również świadomość zawieszeń, odczujemy je w sobie oraz nauczymy się rozpoznawać momenty, w których je aktywujemy. Z czasem stanie się dostępne rozróżnienie, kiedy jestem w jakościach uziemienia, a kiedy w gotowości. Pozwoli to zostawać przy sobie żywym, a nie przy iluzji tego, co mnie ożywia. Możliwe będzie stopniowe wycofywanie inwestowania energii z woli życia na rzecz wzrastającej łączności z pragnieniem życia. Praca nad osłabieniem obron i zwiększaniem osadzenia w ciele przygotowuje do momentu, w którym pragnienie śmierci, niespychane, niezaprzeczane, wyjdzie z cienia. Zaskakujące jest, że to nie lęk będzie dojmujący, a ból. Zapis pragnienia śmierci w ciele jest historią cierpienia, doznanej agonii, która nie mogła być inaczej przeżyta, jak poprzez wycofanie żywotności i stopniowe obumieranie. Ci z nas, którzy w dzieciństwie mieli doświadczenia trudnych porodów, podtopień, podduszeń, ciężkich uszkodzeń ciała, porzuceń, opuszczeń emocjonalnych prawdopodobnie dotkną w sobie STANU AGONII, kiedy to nie było już siły ani nadziei, tylko ból i wyczerpanie. I to właśnie ona stanowi ŻYZNE PODŁOŻE DLA DEPRESJI. W tym momencie nikt nie powinien pozostawiać siebie samego. Praca nad takim wzorcem w samotności jest zbyt bliska powtórzenia go. Dlatego, by mogło powstać nowe doświadczenie, konieczna jest obecność drugiej osoby, która zostanie z nami, kiedy będziemy dotykać tak bolesnych, opuszczonych miejsc. Będzie ona w stanie usłyszeć dla nas to małe dziecko, w którym zakiełkowała myśl: lepiej nie żyć. Pozwoli to na budowanie poczucia bycia przyjętym i wspartym, kiedy wyczerpywanie czy opuszczanie ciała przestanie być jedynym rozwiązaniem. Obecność drugiego człowieka umożliwi zasianie nowego ziarna z informacją, że nie ma nic złego w tym, że potrzebuję. Dokonana w relacji zmiana wzorca w połączeniu z dostępem do witalności rozmrozi to, co zastygłe i na nowo wypełni życiem. Pacjent z nowym doświadczeniem w Ja cielesnym i w relacji z drugą osobą będzie w stanie z czasem sam wobec siebie pełnić kojące FUNKCJE OPIEKUŃCZE. Pojawiające się pragnienie śmierci czy to pod postacią MOBILIZACJI i działania, czy WYCOFANIA i izolacji będzie szybciej rozpoznawane jako skutek zdławionych potrzeb, na które budzi się dawne destrukcyjne rozwiązanie. W przyszłości pozwoli to na zostawanie przy sobie, kiedy znajomy cykl będzie wracać. A może, bo wzmocniony latami powtórzeń, znalazł w nas trwałe miejsce. Im więcej jesteśmy w stanie dopuścić i wyrazić bólu zatrzymanego w przeszłości, odczuwając go w teraźniejszości, tym pragnienie śmierci będzie słabsze. Ciało pamięta wszystko, a więc zapamięta dla nas też dobre rzeczy!! To jak się czujemy po płaczu, jak kojące jest uziemienie, jak napełniający może stać się oddech i w końcu jak naturalne jest pragnienie życia. Gdy mamy to w pamięci i doświadczeniu, zyskujemy skuteczną kotwicę na czas sztormu. Marzena Barszcz, Psychoterapeutka w Analizie Bioenergetycznej. Więcej informacji znajdziecie Państwo w książce „Psychoterapia przez ciało”: https://www.instytutanalizybioenergetycznej.com/produkt/psychoterapia-przez-cialo/ ZASIANE ZIARNO DEPRESJI Jest taki wykład Lowena pt. „Wola życia i pragnienie śmierci”, opisujący zamianę zachodzącą między PRAGNIENIEM ŻYCIA, wolą życia i PRAGNIENIEM ŚMIERCI. Zjawisko to choć powszechne i generujące wiele cierpienia, niekoniecznie jest rozpoznawalne. Dla mnie stało się ono punktem wyjścia w zrozumieniu powracających cykli: DZIAŁANIA, WYCZERPYWANIA się i ponownego REANIMOWANIA. Dziś tę matrycę zachowań widzę jako jedno z ziaren stanu depresyjnego zasianego dawno temu. Powoli kiełkując, na dobre zapuściło korzenie w naszych ciałach, stopniowo wysysając z nich życie. Określenie „silna wola” jest w zasadzie komplementem cechującym ludzi sprawczych, zorganizowanych, którzy wiedzą, jak działać, a co więcej – działają. Mówiąc, że ktoś ma silną wolę życia, wyrażamy podziw dla determinacji, zaangażowania, a często też poświęcenia, jakie jest w stanie włożyć, by żyć, przeżyć i sięgać po przyjemność. To niezbędna cecha czy umiejętność, którą dobrze mieć w zasięgu na trudne czasy. Na szczęście życie nie wymaga od nas ciągłego bycia w stanie gotowości, w którym musimy stale walczyć o przetrwanie. Wymaga tego od nas trauma. Życie płynie swoim rytmem i tylko okresowo konieczna jest mobilizacja energii, by przetrwać czy coś przekroczyć. Jednak dla części z nas pragnienie życia stało się niedostępne i zamienione w walkę o przetrwanie. Utraciliśmy w związku z tym lekkość, spontaniczność i oparcie w czymś tak podstawowym i naturalnym, jak witalność. Kiedy tracimy połączenie z własną ŻYWOTNOŚCIĄ, zapominamy, że jest ona częścią każdego z nas i walcząc o nią, właśnie ją wyczerpujemy. Jednak coś każe nam walczyć. Coś sprawiło, że zwątpiliśmy w siłę własnego pragnienia życia i potrzebujemy coraz bardziej wzmacniać wolę życia. Przychodzą takie chwile łączności ze sobą, kiedy odwaga i szczerość są z nami. A wtedy możemy rozejrzeć się wewnątrz siebie i dostrzec, jak wola życia wzrasta z zepchniętego pragnienia śmierci. Domagając się uwagi, dzień po dniu rozrasta się w nas, wyczerpując naszą witalność. Pragnienie śmierci, które mam na myśli, jest czymś doświadczanym na poziomie komórkowym. Nie chodzi mi tu ani o popęd śmierci, ani myśli samobójcze. Opisuję odpowiedź na zdarzenie traumatyczne, po którym wyczerpane dziecko uznaje, że jedynym rozwiązaniem na przetrwanie bólu czy cierpienia jest wycofanie żywotności. Robimy to na różne sposoby w zależności od wieku, siły bodźca, cech osobniczych. Kierunek jest jeden – SPŁYCIĆ ODDECH, SPOWOLNIĆ METABOLIZM, OGRANICZYĆ RUCHOMOŚĆ, WYCOFAĆ CZUCIE po to, by zamrzeć w stanie, który pozwoli przetrwać. To fizyczne obumieranie jest odpowiedzią na psychiczne cierpienie i cielesne wyczerpanie. Lowen jako przykład podaje najczęstsze przekroczenie obecne w czasach, w których żył – odkładanie dziecka do łóżeczka, pozostawianie go samego w płaczu i krzyku do czasu, kiedy się uspokoi i zaśnie. Szczęśliwie dziś wiemy, jak bardzo takie działanie jest uszkadzające i że pozostawianie w łóżeczku zapłakanego maluszka nie nauczy go samodzielności ani nie wzmocni płuc czy strun głosowych. Do 5.−6. miesiąca życia niemowlę nie wie, że matka i ono to dwie różne osoby. Kiedy matka odmawia kojenia (sama jej obecność jest kojąca), dziecko przeżywa to jako rozpad świata. Nie myśli o tym, jak zmanipulować, by dostać, chce po prostu przywrócić swojemu światu bezpieczną stabilność. A do tego potrzebny jest ten drugi, choć maluch jeszcze nie rozumie, że ten drugi jest oddzielny od niego. Co dzieje się, kiedy dziecko jest zostawione samemu sobie i nikt nie reaguje na sygnały, jakie daje? Będzie płakać, protestować całym sobą, nawoływać, w efekcie wyczerpie się nadmiernie, jego zasoby energetyczne zmaleją i zaśnie. Tak właśnie rodzi się wzorzec: POTRZEBUJĘ – NIKT NIE ODPOWIADA – JESZCZE INTENSYWNIEJ BĘDĘ PRÓBOWAĆ – NIKOGO NIE MA – JUŻ NIE MAM SIŁY – JUŻ NIE MA SENSU – ZASYPIAM. W samotności, w stanie wyczerpania, snem, który staje się sposobem na samokojenie i zaczyna być łączony z ratunkiem, a nie odpoczynkiem. Kiedy opiekunowie trenują swoje dziecko do samokojenia, oczywiście wygrają. Duch zostanie złamany, żywotność nadwyrężona, potrzeby zaprzeczone, a stan wyczerpania w samotności będzie za każdym razem momentem, kiedy coś w dziecku obumiera, osłabiając pragnienie życia na rzecz woli życia, która ma zaprzeczyć doświadczeniu obumierania. DOROSŁY WYCZERPUJĄCY SIĘ Część z nas czuje, że żyje tylko, gdy działa, nieświadomie podlegając głównemu mechanizmowi obronnemu: woli życia. Kult „robienia” jest najbardziej powszechnym sposobem, by nie czuć, odciąć się od siebie, zapełnić pustkę, zatracić się w kolejnych zadaniach. Kiedy zamiast czuć, musisz robić, kiedy możesz się zatrzymać, a boisz się tego, kiedy zamęczenie jest lepsze niż odpoczynek, to wola przejęła kontrolę. Oczywiście po to, by – jak każda inna strategia obronna – chronić. Zmaganie z życiem stało się naturalne. Kiedy rozbudowujemy wolę życia, trwamy pomiędzy robieniem, wyczerpywaniem się i ponowną próbą ożywiania po to tylko, by znowu móc działać. Cykle MOBILIZACJI i WYCZERPYWANIA się, których długo nie chcemy widzieć, z czasem są coraz trudniejsze do zaprzeczenia. Każde podjęte działanie, by nie czuć lub coś wyprzeć. Każde przekroczenie granicy zmęczenia. Każda ponowna próba reanimacji wyczerpanego organizmu – sumują się, by doprowadzić do momentu, w którym również wola życia przestanie działać i nie będziemy w stanie ożywić się ponownie. Pojawi się LĘK, do głosu dojdzie długo spychana ROZPACZ, a zaraz za nią pragnienie śmierci. Bo to właśnie silnie rozbudowana wola życia miała mu ZAPRZECZAĆ i trzymać je w ryzach. Funkcjonujemy w taki sposób od tak dawna, że nie zadajemy sobie pytań o sens czy koszty. Z czasem to OBJAWY wymuszają na nas zatrzymanie. Z czasem nieśmiało przedziera się do nas świadomość znajomości miejsca, w którym jesteśmy i odtwarzania schematu wyczerpywania siebie w aktualnym życiu. Spychane pragnienie śmierci nie znika. Wyczerpując swoją żywotność w kolejnych aktach działania nie osłabimy go. Zaczynamy złościć się na ciało, że zawodzi, że nie wytrzymuje narzuconych wymagań. Za wszelką cenę staramy się je wzmocnić, uczynić bardziej niezawodnym i wydolnym. Ale zmęczenie narasta. Z lękiem obserwujemy, że coraz trudniej jest nam ponownie wzbudzić się i działać. Powoli dociera do nas, że to, jak się traktowaliśmy, było niszczące, że cena jest dotkliwa, a przede wszystkim, że włożony trud nie przyniósł oczekiwanego efektu. Bo CHWYTANIE się ŻYCIA nie czyni go bardziej dla nas dostępnym. I kiedy dzisiejsze wyczerpanie łączy się z dawno zasianym wzorcem przetrwania przez zamieranie, dotykamy momentu, w którym czujemy, jak bardzo nie mamy siły żyć. Przychodzi do nas myśl: JAK TO SIĘ STAŁO?! Przecież tak dobrze mi szło! Nasza dobra przyjaciółka, latami niezawodna wola życia okazuje się niewystarczająca. JAK SOBIE POMÓC? By zadbać o chorego człowieka, trzeba po prostu pozwolić mu ODPOCZĄĆ, co w dużej mierze oznacza ZATRZYMAĆ SIĘ. Niestety niepokój, jaki może wywołać myśl o ograniczeniu działań, nadających sens i rytm życia, skutecznie zintensyfikuje obrony, wpychając w kolejny cykl zadań. To, co jest konieczne do rozpoczęcia procesu zdrowienia, jest równocześnie bardzo zagrażające. Doprowadza często do sytuacji, kiedy dopiero bardzo ciężki stan psychofizyczny staje się wystarczającym powodem, by jakkolwiek uznać swoją kondycję i się zatrzymać. Nadchodzi trudny czas oglądania zniszczeń i poniesionych kosztów. Pierwszym wyzwaniem jest DOSTRZEŻENIE własnej reakcji na zatrzymanie się z wyczerpania. Tego, że wprawdzie planuję w jego wyniku odpocząć, ale tylko na tyle, by móc znów zacząć działać. Drugim wyzwaniem jest UCHYLENIE się przed działaniem w odpowiedzi na tę samoobserwację. A trzecim – UZNANIE swoje- go stanu wyczerpania i usłyszenie swoich najskrytszych poczuć i myśli: JAK BARDZO JUŻ NIE MAM SIŁY WALCZYĆ O ŻYCIE, JAK BARDZO JESTEM ROZCZAROWANY, PATRZĄC NA SKUTKI, JAK BARDZO ZDEGRADOWAŁEM SWOJE POTRZEBY, JAK WIELE NIOSĘ CIERPIENIA W SOBIE. Dopuszczenie takich myśli przyniesie też falę obaw i lęków np. nie mogę tego czuć, gdybym poczuł, jak bardzo jestem zmęczona(y), nigdy bym już się nie podniósł(a) albo kiedy przestanę robić, rozpadnę się. Dlatego lepiej, by zatrzymywanie się było procesem, o ile choroba nie „każe” inaczej. Krok po kroku sprawdzamy, które aktywności WSPIERAJĄ moją energię życiową, a które mają wypełniać czy zagłuszać uczucia. Oczywiście na początku to nie jest jasne, dlatego równocześnie rozpoczynamy pracę nad przywracaniem łączności z ciałem i możliwościami znalezienia oparcia w nim. To konieczny etap, by przejść do otwierania się na własną żywotność, czerpania z kontaktu ze sobą, a nie z działania. Na tym etapie na tyle na ile ożywiamy ciało, na tyle pracujemy nad uziemieniem, które da dostęp do klarownego poczucia rzeczywistości wewnętrznej: CO JEST DLA MNIE DOBRE? Co jest moją potrzebą? Kiedy jestem przy życiu? Uziemienie pozwoli oddawać ciężar do ziemi i stopniowo czuć w niej oparcie. Noszony stan GOTOWOŚCI będzie mógł być okresowo zwalniany z aktywności, czyli będziemy mogli wychodzić ze STANU PRZETRWANIA na rzecz ŻYCIA. Przyjdzie również świadomość zawieszeń, odczujemy je w sobie oraz nauczymy się rozpoznawać momenty, w których je aktywujemy. Z czasem stanie się dostępne rozróżnienie, kiedy jestem w jakościach uziemienia, a kiedy w gotowości. Pozwoli to zostawać przy sobie żywym, a nie przy iluzji tego, co mnie ożywia. Możliwe będzie stopniowe wycofywanie inwestowania energii z woli życia na rzecz wzrastającej łączności z pragnieniem życia. Praca nad osłabieniem obron i zwiększaniem osadzenia w ciele przygotowuje do momentu, w którym pragnienie śmierci, niespychane, niezaprzeczane, wyjdzie z cienia. Zaskakujące jest, że to nie lęk będzie dojmujący, a ból. Zapis pragnienia śmierci w ciele jest historią cierpienia, doznanej agonii, która nie mogła być inaczej przeżyta, jak poprzez wycofanie żywotności i stopniowe obumieranie. Ci z nas, którzy w dzieciństwie mieli doświadczenia trudnych porodów, podtopień, podduszeń, ciężkich uszkodzeń ciała, porzuceń, opuszczeń emocjonalnych prawdopodobnie dotkną w sobie STANU AGONII, kiedy to nie było już siły ani nadziei, tylko ból i wyczerpanie. I to właśnie ona stanowi ŻYZNE PODŁOŻE DLA DEPRESJI. W tym momencie nikt nie powinien pozostawiać siebie samego. Praca nad takim wzorcem w samotności jest zbyt bliska powtórzenia go. Dlatego, by mogło powstać nowe doświadczenie, konieczna jest obecność drugiej osoby, która zostanie z nami, kiedy będziemy dotykać tak bolesnych, opuszczonych miejsc. Będzie ona w stanie usłyszeć dla nas to małe dziecko, w którym zakiełkowała myśl: lepiej nie żyć. Pozwoli to na budowanie poczucia bycia przyjętym i wspartym, kiedy wyczerpywanie czy opuszczanie ciała przestanie być jedynym rozwiązaniem. Obecność drugiego człowieka umożliwi zasianie nowego ziarna z informacją, że nie ma nic złego w tym, że potrzebuję. Dokonana w relacji zmiana wzorca w połączeniu z dostępem do witalności rozmrozi to, co zastygłe i na nowo wypełni życiem. Pacjent z nowym doświadczeniem w Ja cielesnym i w relacji z drugą osobą będzie w stanie z czasem sam wobec siebie pełnić kojące FUNKCJE OPIEKUŃCZE. Pojawiające się pragnienie śmierci czy to pod postacią MOBILIZACJI i działania, czy WYCOFANIA i izolacji będzie szybciej rozpoznawane jako skutek zdławionych potrzeb, na które budzi się dawne destrukcyjne rozwiązanie. W przyszłości pozwoli to na zostawanie przy sobie, kiedy znajomy cykl będzie wracać. A może, bo wzmocniony latami powtórzeń, znalazł w nas trwałe miejsce. Im więcej jesteśmy w stanie dopuścić i wyrazić bólu zatrzymanego w przeszłości, odczuwając go w teraźniejszości, tym pragnienie śmierci będzie słabsze. Ciało pamięta wszystko, a więc zapamięta dla nas też dobre rzeczy!! To jak się czujemy po płaczu, jak kojące jest uziemienie, jak napełniający może stać się oddech i w końcu jak naturalne jest pragnienie życia. Gdy mamy to w pamięci i doświadczeniu, zyskujemy skuteczną kotwicę na czas sztormu. Marzena Barszcz, Psychoterapeutka w Analizie Bioenergetycznej. Więcej informacji znajdziecie Państwo w książce „Psychoterapia przez ciało”: https://www.instytutanalizybioenergetycznej.com/produkt/psychoterapia-przez-cialo/ [ad_2] źródło

[ad_1] Męczą Cię bóle głowy, pleców lub kręgosłupa? Cierpisz na bezsenność🕒? Przeżywasz stany lękowe, nerwice bądź zwyczajnie nie radzisz sobie ze stresem? Masz kłopoty z nauką📚✍ lub ogólnie z koncentracją przy zajęciach umysłowych👩‍💻👨‍💻? Zapraszam, do skorzystania z zabiegów terapii czaszkowo-krzyżowej jeśli doskwierają Państwu: bóle głowy występujące w okolicy skroni, potylicy, promieniujące do kości czołowej etc., bóle w okolicy stawów skroniowo – żuchwowych, np. po wyrwaniu zęba lub związane z noszeniem aparatu ortodontycznego, napięcia mięśni podpotylicznych, szyi, karku, problemy z zatokami, migreny, zawroty głowy, zapalenia uszu👂👂, kłopoty ze wzrokiem i słuchem👀, bóle głowy pourazowe (np. po wstrząśnieniach lub wstrząśnięciach mózgu), zgrzytanie zębów😬. www.terapiewysocka.pl [ad_2] źródło

[ad_1] „Dlaczego tak wielu ludzi ma trudności z oddychaniem głęboko, pełną piersią? Odpowiedź brzmi: ponieważ oddychanie POBUDZA uczucia, a tego właśnie ludzie się boją. Boją się poczuć smutek, złość i lęk. Jako dzieci WSTRZYMYWALI oddech, żeby przestać płakać; PROSTOWALI plecy i USZTYWNIALI klatkę piersiową, żeby powstrzymać złość; ZACISKALI gardła, żeby nie wydostał się z nich krzyk. Skutkiem każdego z tych działań jest ograniczenie i OSŁABIENIE oddychania. I na odwrót: tłumienie każdego uczucie skutkuje ograniczeniem oddychania. Teraz, jako dorośli, takie osoby ograniczają oddychanie, żeby uczucia NIE WYDOSTAŁY się na powierzchnię. Tak oto niezdolność do prawidłowego oddychania przeradza się w największą przeszkodą w odzyskaniu zdrowia emocjonalnego” A. Lowen „Głos ciała” „Dlaczego tak wielu ludzi ma trudności z oddychaniem głęboko, pełną piersią? Odpowiedź brzmi: ponieważ oddychanie POBUDZA uczucia, a tego właśnie ludzie się boją. Boją się poczuć smutek, złość i lęk. Jako dzieci WSTRZYMYWALI oddech, żeby przestać płakać; PROSTOWALI plecy i USZTYWNIALI klatkę piersiową, żeby powstrzymać złość; ZACISKALI gardła, żeby nie wydostał się z nich krzyk. Skutkiem każdego z tych działań jest ograniczenie i OSŁABIENIE oddychania. I na odwrót: tłumienie każdego uczucie skutkuje ograniczeniem oddychania. Teraz, jako dorośli, takie osoby ograniczają oddychanie, żeby uczucia NIE WYDOSTAŁY się na powierzchnię. Tak oto niezdolność do prawidłowego oddychania przeradza się w największą przeszkodą w odzyskaniu zdrowia emocjonalnego” A. Lowen „Głos ciała” [ad_2] źródło

[ad_1] Pamiętacie cykl o kościach czaszki 💀i o ich wpływie na wyrażanie się zdrowia? O dysfunkcjach🚨, które mogą się pojawić gdy ich prawidłowy wzorzec ruchomości i ruchliwości zostanie zaburzony? Momentem, gdy dochodzi do powstania wielu pierwotnych zaburzeń są ….. Narodziny. 👶🏼🚼 Najważniejsze wydarzenie w naszym życiu. „Przejście przez kanał rodny podczas porodu to nasze pierwsze doświadczenie fizycznego oporu, aby wydostać się na świat, dziecko musi przecisnąć się przez wąski otwór miednicy matki. W tym okres jego czaszka nie jest jeszcze w pani ukształtowana – zapewnia to doskonałą równowagę pomiędzy ochroną a giętkością. Giętkość jest niezbędna, aby ułatwić poddanie się siłom działającym w kanale rodnym…. Siły kompresji działają podczas porodu na czaszkę często przez wiele godzin. Kości zbliżają się do siebie i oddalają w procesie nazywanym kształtowaniem czaszki (ang. cranial moulding)…. Narodziny są jednym z najważniejszych doświadczeń, będących jednocześnie wielkim wyzwaniem. Wiele dzieci odczuwa to w pewnym stopniu jako uraz. Jednak większość związanych z tym stresów mija w naturalny sposób w ciągu około 10 dni, gdy odzywają się samouzdrawiające siły dziecka. Wpływ pierwotnego oddechu, wspomagany przez płacz i odruch ssania, może wyeliminować mniej poważne skutki kompresji, pozwalając główce dziecka na odzyskanie równowagi i odpowiedniego kształtu.” 📘 „Mądrość ciała” Michael Kern Grafika pochodzi z niedawno opublikowanego badania, w którym naukowcy wykonali skany MRI siedmiu kobiet w wieku od 36 do 39 tygodni ciąży. Kolejny skan wykonano, gdy każda kobieta rodziła, a jej szyjka macicy była całkowicie rozszerzona. Na grafice widzicie trójwymiarowe odtworzenie kości czaszki dziecka przed porodem (A, C, E) oraz podczas drugiego etapu porodu ((B, D, F). Link do badania https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0215721 #czaszkowokrzyżowa #craniosacraltherapy #birth #cranialmoulding #czaszka #czaszkanoworodka #narodziny https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/posts/1702986083166460 https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/photos/a.1687331071398628/1708795592585509/?type=3 https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/posts/1716481635150238 https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/posts/1729598010505267 https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/posts/1771391872992547 Pamiętacie cykl o kościach czaszki 💀i o ich wpływie na wyrażanie się zdrowia? O dysfunkcjach🚨, które mogą się pojawić gdy ich prawidłowy wzorzec ruchomości i ruchliwości zostanie zaburzony? Momentem, gdy dochodzi do powstania wielu pierwotnych zaburzeń są ….. Narodziny. 👶🏼🚼 Najważniejsze wydarzenie w naszym życiu. „Przejście przez kanał rodny podczas porodu to nasze pierwsze doświadczenie fizycznego oporu, aby wydostać się na świat, dziecko musi przecisnąć się przez wąski otwór miednicy matki. W tym okres jego czaszka nie jest jeszcze w pani ukształtowana – zapewnia to doskonałą równowagę pomiędzy ochroną a giętkością. Giętkość jest niezbędna, aby ułatwić poddanie się siłom działającym w kanale rodnym…. Siły kompresji działają podczas porodu na czaszkę często przez wiele godzin. Kości zbliżają się do siebie i oddalają w procesie nazywanym kształtowaniem czaszki (ang. cranial moulding)…. Narodziny są jednym z najważniejszych doświadczeń, będących jednocześnie wielkim wyzwaniem. Wiele dzieci odczuwa to w pewnym stopniu jako uraz. Jednak większość związanych z tym stresów mija w naturalny sposób w ciągu około 10 dni, gdy odzywają się samouzdrawiające siły dziecka. Wpływ pierwotnego oddechu, wspomagany przez płacz i odruch ssania, może wyeliminować mniej poważne skutki kompresji, pozwalając główce dziecka na odzyskanie równowagi i odpowiedniego kształtu.” 📘 „Mądrość ciała” Michael Kern Grafika pochodzi z niedawno opublikowanego badania, w którym naukowcy wykonali skany MRI siedmiu kobiet w wieku od 36 do 39 tygodni ciąży. Kolejny skan wykonano, gdy każda kobieta rodziła, a jej szyjka macicy była całkowicie rozszerzona. Na grafice widzicie trójwymiarowe odtworzenie kości czaszki dziecka przed porodem (A, C, E) oraz podczas drugiego etapu porodu ((B, D, F). Link do badania https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0215721 #czaszkowokrzyżowa #craniosacraltherapy #birth #cranialmoulding #czaszka #czaszkanoworodka #narodziny https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/posts/1702986083166460 https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/photos/a.1687331071398628/1708795592585509/?type=3 https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/posts/1716481635150238 https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/posts/1729598010505267 https://www.facebook.com/strefazdrowia.annafalkiewicz/posts/1771391872992547 [ad_2] źródło

[ad_1] LOCUS OF STILLNESS The functional principle of a State of Balance is a cornerstone of biodynamic practice. The approach evolved from the osteopathic point of balanced tension, but it is much more than the equalization of mechanical forces in the tissues. Beneath the tissue distortion and the perturbed fluid motion of a body imprint lies the Potency which has coiled in to centre this pattern and minimize its impact on the whole organism. Then in the localised stillness that defines a state of balance the condensed biodynamic Potency is liberated like a genie from the bottle, bringing new structural order and a boost to overall vitality. #dynamic_stillness [ad_2] źródło

[ad_1] Wielka niespodzianka od naszej wspaniałej młodzieży! Przez ostatnie kilka miesięcy nasza wspaniała młodzież w osobach Antonina Ławicka oraz Filip Skura praco… [ad_2] źródło

[ad_1] https://youtu.be/2NLfzwmYQTcA Talk by Natascha Laing with Michael Kern D.O., B.C.S.T., A.B.D., N.D. Recorded on 16th November 2016 at Forest Row, East Sussex, England [ad_2] źródło

[ad_1] Dentistry and the Cranio-Sacral System Ideally, dentistry is most effectively approached from a whole-person perspective, so that every patient can be evaluated within that whole-person understanding, and their situation can be addressed accordingly, with accurate identification of the underlying source, minimal extractions and surgery, and a more balanced, integrated and healthy resolution. Unfortunately, despite the many excellent dentists in conventional practice, there are as yet very few dentists practising whole-person dentistry – incorporating an awareness of whole-body patterns, posture, nutrition, cranial restrictions, cranio-sacral mobility, and the inevitable interaction and interconnectedness of the teeth and jaw. Margaret suffered persistent pain in her jaw and in several teeth, often accompanied by severe headaches. Years of extensive dentistry had not helped. Her orthodontist wanted to embark on a comprehensive programme to restructure her jaw. Hoping to find an easier solution, Margaret tried cranio-sacral integration. Her symptoms were relieved very quickly and never recurred. The source of the condition was not in the teeth or jaw at all. “Dental therapy that considers the whole body can result in major benefits, especially when integrated with suitable cranial therapy” Dr John Laughlin (Holistic Dentist) CCST’s Dentistry and the Cranio Sacral System Course (with Dr. Granville Langly-Smith) is being held at the College on Saturday/Sunday 1st/2nd February 2020. Please click the link to find out more: https://www.ccst.co.uk/dentistry/ or email info@ccst.co.uk to book. Photo: Engaging with the Medial Pterygoids Dentistry and the Cranio-Sacral System Ideally, dentistry is most effectively approached from a whole-person perspective, so that every patient can be evaluated within that whole-person understanding, and their situation can be addressed accordingly, with accurate identification of the underlying source, minimal extractions and surgery, and a more balanced, integrated and healthy resolution. Unfortunately, despite the many excellent dentists in conventional practice, there are as yet very few dentists practising whole-person dentistry – incorporating an awareness of whole-body patterns, posture, nutrition, cranial restrictions, cranio-sacral mobility, and the inevitable interaction and interconnectedness of the teeth and jaw. Margaret suffered persistent pain in her jaw and in several teeth, often accompanied by severe headaches. Years of extensive dentistry had not helped. Her orthodontist wanted to embark on a comprehensive programme to restructure her jaw. Hoping to find an easier solution, Margaret tried cranio-sacral integration. Her symptoms were relieved very quickly and never recurred. The source of the condition was not in the teeth or jaw at all. “Dental therapy that considers the whole body can result in major benefits, especially when integrated with suitable cranial therapy” Dr John Laughlin (Holistic Dentist) CCST’s Dentistry and the Cranio Sacral System Course (with Dr. Granville Langly-Smith) is being held at the College on Saturday/Sunday 1st/2nd February 2020. Please click the link to find out more: https://www.ccst.co.uk/dentistry/ or email info@ccst.co.uk to book. Photo: Engaging with the Medial Pterygoids [ad_2] źródło

[ad_1] 👩‍👧❤️ 👩‍👧❤️ [ad_2] źródło

[ad_1] Przechowuj cenne chwile, które będą powracać falami wdzięczności, zachwytu, inspiracji i innych dobrych uczuć. Bądź jak roślina i zwracaj się do światła w jego wszystkich duchowych, ziemskich i ludzkich przejawach. Nasycaj się nimi. Im bardziej przyzwyczaisz oczy, umysł i serce do zauważania pozytywności w swoim życiu, tym więcej jej znajdziesz. Barbara L. Frederickson, „Pozytywność“ [ad_2] źródło

[ad_1] media.giphy.com [ad_2] źródło

[ad_1] Obyś dostał piękny dar Dar w postaci dziecka, które czasem nie słucha – żebyś miał szansę zobaczyć inną perspektywę. Dziecka, które się nie spieszy – żebyś miał szansę doświadczyć powolności i piękna zwyczajnych dni. Dziecka, które zapomina – żebyś i ty nauczył się odpuszczać. Dziecka, które się buntuje – żebyś nauczył się myśleć nieszablonowo. Dziecka, które głośno wyraża emocje – żebyś ty nauczył się regulować swoje. Dziecka wyjątkowo wrażliwego – żebyś ty odnalazł w sobie spokój i zaufanie. Obyś dostał piękny dar w postaci dziecka, które nauczy cię, że nigdy nie chodzi o jego zachowanie, ale o ciebie i twoją reakcję. —————————————————— Słowa: Dr Shefali Tsabary, tłumaczenie: dziecisawazne.pl, foto by Tails and WIngs (via The Natural Parent Magazine) Obyś dostał piękny dar Dar w postaci dziecka, które czasem nie słucha – żebyś miał szansę zobaczyć inną perspektywę. Dziecka, które się nie spieszy – żebyś miał szansę doświadczyć powolności i piękna zwyczajnych dni. Dziecka, które zapomina – żebyś i ty nauczył się odpuszczać. Dziecka, które się buntuje – żebyś nauczył się myśleć nieszablonowo. Dziecka, które głośno wyraża emocje – żebyś ty nauczył się regulować swoje. Dziecka wyjątkowo wrażliwego – żebyś ty odnalazł w sobie spokój i zaufanie. Obyś dostał piękny dar w postaci dziecka, które nauczy cię, że nigdy nie chodzi o jego zachowanie, ale o ciebie i twoją reakcję. —————————————————— Słowa: Dr Shefali Tsabary, tłumaczenie: dziecisawazne.pl, foto by Tails and WIngs (via The Natural Parent Magazine) [ad_2] źródło

[ad_1] Układ krwionośny człowieka. Cała „sieć”. Układ krwionośny człowieka. Cała „sieć”. [ad_2] źródło

[ad_1] https://dzienniknaukowy.pl/zdrowie/pranie-mozgu-zarejestrowane-na-filmie „Pranie mózgu” zarejestrowane na filmie   Sen jest niezbędny zarówno do utrzymania zdrowego funkcjonowania mózgu, jak i do zachowania zdolności poznawczych. Zmniejszona… [ad_2] źródło

[ad_1] Obecność dla Luny🐕💗👐 [ad_2] źródło

[ad_1] Dzieci i nastolatki mają problemy, o których dorośli nie mają pojęcia – rozmowa z Lucyną Kicińską, koordynatorką Programu Pomocy Telefonicznej Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę – Juniorowo Jakie problemy mogą mieć dzieci i nastolatki? Wszystkie. – rozmowa z Lucyną Kicińską, koordynatorką Programu Pomocy Telefonicznej Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę [ad_2] źródło

[ad_1] Dr. David Berceli .Ćwiczenia usuwające traumę, napięcia i stres [ad_2] źródło

[ad_1] I kolejny ŚWIATOWY DZIEŃ MÓZGOWEGO PORAŻENIA DZIECIĘCEGO👍ROZSYŁAMY W ŚWIAT❗️❗️❗️ ⬇️⬇️⬇️ I kolejny ŚWIATOWY DZIEŃ MÓZGOWEGO PORAŻENIA DZIECIĘCEGO👍ROZSYŁAMY W ŚWIAT❗️❗️❗️ ⬇️⬇️⬇️ [ad_2] źródło

[ad_1] Oto jedna z zależności funkcjonalno-terapeutycznych występujących w naszym organizmie. Na grafice widać, że czaszka idealnie „wpisuje się ” swoim kształtem i wielkością w miednicę. Fenomenem ciała jest to, że różne tkanki, narządy, układy i części ciała komunikują się i wpływają na wzajemne równoważenie się. I dlatego specyficzna praca na czaszce (np. : ta wywodząca się z osteopatii i terapii czaszkowo-krzyżowej) odbija się na kondycji miednicy. Działa to na zasadzie sprzężenia zwrotnego bo praca na miednicy wpłynie na czaszkę. Zatrzymanie nawet minimalnego a towarzyszącego nam już w życiu płodowym ruchu kości czy stawów miednicy zatrzyma wrodzony ruch kości i stawów czaszki. Takie powiązanie wykazują m. in. : kość potylicy i kość krzyżowa czy talerze biodrowe i kości ciemieniowe. Praca z jedną kością wymaga zatem równoważenia tej drugiej, pozostającej we wzajemnej funkcjonalnej łączności. To same zasady dotyczą pracy z kończynami, bo gdy jedna jest np.:unieruchomiona w gipsie, możesz ją zacząć rehabilitować poprzez odpowiednią symulację drugiej albo najlepiej wszystkich kończy! Także kondycja jednego stawu wpływa na drugi. Funkcjonalnie połączone są ze sobą oba nadgarstki, kolana czy łokcie albo stawy barkowe, biodrowe i skroniowo-żuchwowe. Stawy kompensują swoje obciążenia i dlatego warto poddawać je jednoczesnej terapii. Problemy ze stawami skroniowo-żuchwowymi w postaci zaciskania czy bruksizmu odbijają się na kondycji lędźwi i na odwrót. Gdy wszystkie powiązane ze sobą struktury ciała odnajdą równowagę to droga ku zdrowiu jest płynnieksza bo jako na górze, tak i na dole. A Ty znasz swoje punkty nierównowagi i występujące pomiędzy nimi zależności? Grafika: Mądrość ciała, Michael Kern Oto jedna z zależności funkcjonalno-terapeutycznych występujących w naszym organizmie. Na grafice widać, że czaszka idealnie „wpisuje się ” swoim kształtem i wielkością w miednicę. Fenomenem ciała jest to, że różne tkanki, narządy, układy i części ciała komunikują się i wpływają na wzajemne równoważenie się. I dlatego specyficzna praca na czaszce (np. : ta wywodząca się z osteopatii i terapii czaszkowo-krzyżowej) odbija się na kondycji miednicy. Działa to na zasadzie sprzężenia zwrotnego bo praca na miednicy wpłynie na czaszkę. Zatrzymanie nawet minimalnego a towarzyszącego nam już w życiu płodowym ruchu kości czy stawów miednicy zatrzyma wrodzony ruch kości i stawów czaszki. Takie powiązanie wykazują m. in. : kość potylicy i kość krzyżowa czy talerze biodrowe i kości ciemieniowe. Praca z jedną kością wymaga zatem równoważenia tej drugiej, pozostającej we wzajemnej funkcjonalnej łączności. To same zasady dotyczą pracy z kończynami, bo gdy jedna jest np.:unieruchomiona w gipsie, możesz ją zacząć rehabilitować poprzez odpowiednią symulację drugiej albo najlepiej wszystkich kończy! Także kondycja jednego stawu wpływa na drugi. Funkcjonalnie połączone są ze sobą oba nadgarstki, kolana czy łokcie albo stawy barkowe, biodrowe i skroniowo-żuchwowe. Stawy kompensują swoje obciążenia i dlatego warto poddawać je jednoczesnej terapii. Problemy ze stawami skroniowo-żuchwowymi w postaci zaciskania czy bruksizmu odbijają się na kondycji lędźwi i na odwrót. Gdy wszystkie powiązane ze sobą struktury ciała odnajdą równowagę to droga ku zdrowiu jest płynnieksza bo jako na górze, tak i na dole. A Ty znasz swoje punkty nierównowagi i występujące pomiędzy nimi zależności? Grafika: Mądrość ciała, Michael Kern [ad_2] źródło

[ad_1] Kilka słów o częstotliwości wibracyjnej. Poniżej rozpiska olejków eterycznych oraz ich częstotliwość wibracyjna wyrażona w MHz. Częstotliwość energetyczna przeciętnego zdrowego człowieka wibruje w granicach 62 – 68 MHz. Choroba zaczyna się na poziomie 58 MHz, dla przykładu Candida jest w granicach 55 MHz, zaś nowotwory przy około 42 MHz. Olejki eteryczne, które posiadają wysokie częstotliwości energetyczne „podnoszą nasz organizm w górę” do miejsca gdzie nie występuje choroba. Polecam picie olejków 💛 smarowanie się olejkami 💛 masaż – technikę Raindrop 💛 stosowanie olejków jako perfumy 💛 Róża olejek eteryczny ma największą wibrację 320 MHz. Znajdziesz go w mieszance JOY ❤️ Kilka słów o częstotliwości wibracyjnej. Poniżej rozpiska olejków eterycznych oraz ich częstotliwość wibracyjna wyrażona w MHz. Częstotliwość energetyczna przeciętnego zdrowego człowieka wibruje w granicach 62 – 68 MHz. Choroba zaczyna się na poziomie 58 MHz, dla przykładu Candida jest w granicach 55 MHz, zaś nowotwory przy około 42 MHz. Olejki eteryczne, które posiadają wysokie częstotliwości energetyczne „podnoszą nasz organizm w górę” do miejsca gdzie nie występuje choroba. Polecam picie olejków 💛 smarowanie się olejkami 💛 masaż – technikę Raindrop 💛 stosowanie olejków jako perfumy 💛 Róża olejek eteryczny ma największą wibrację 320 MHz. Znajdziesz go w mieszance JOY ❤️ [ad_2] źródło